2. Rozdział

...
...
...
Że co?!?

Chwila moment. O czym gada ojciec? Może mi ktoś powiedzieć? Że niby posiadam jakiś klucz? Ja o niczym nie wiem, jestem niewinna! O rzesz ty! Własną córkę wkopać w takie gówno? Ty bydlaku. I ty niby jesteś moim ojcem?... Moment, czy ten ... właśnie powiedział, że mama pochodziła z klanu Unmei? Przecież nie była shinobi. Coś mi tu nie pasuje.
Moje jakże konstruktywne rozmyślania przerwał głos tego mniejszego z Akatsuki zwracającego się do mojego ojca.

- Czy ta dziewczyna jest tu?

Gdy usłyszałam to pytanie zaczęłam się po cichu wycofywać, ale moją ucieczkę przerwała jedna z moich ukochanych (sarkazm) sióstr. Złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę ojca. Próbowałam jej się wyrwać, ale nie udało mi się. Stanęłyśmy obok ojca i wtedy on z uśmiechem zwrócił się w stronę członków Akatsuki.

- To jest córka Sayuri Unmei, Akane Shiramori. To ona posiada klucz. Jedna z moich córek poszła już po zwój i zaraz go przyniesie. Możecie wziąć i zwój i ją. Nam i tak na nic się nie przydadzą. Mam nadzieję, że was to zadowoli i rozejdziemy się w pokoju.

Czy ojciec do reszty zwariował? Odejść w pokoju? Przecież jak tylko dostaną zwój to będzie tu rzeź.

- Oczywiście. Jako, że dostaliśmy zwój po dobroci to nic wam się nie stanie, un.

Spojrzałam na niskiego jak na debila. Zero rzezi? Nic? I to ma być przestępca rangi S? To chyba jakieś żarty. Spojrzałam na ojca. Ten natomiast uśmiechał się z zadowoleniem. >.<" Taaa... Byłam lekko zawiedziona, że oni jednak przeżyją. Mam na myśli oczywiście mieszkańców wioski. Spojrzałam w drugą stronę i zobaczyłam moją siostrę ze zwojem. Podeszła do ojca i oddała mu powód odwiedzin naszych gości. Ojciec chwilę popatrzył się na zwój, potem na mnie i szeroko się uśmiechnął. Podszedł do przestępców, podał im zwój i powiedział do mnie:

- Moja droga, jako twój ojciec i prawny opiekun rozkazuję ci iść z tymi osobami. Masz być im absolutnie posłuszna. Nie wolno ci od nich uciec. A i w razie czego nie wolno ci wrócić do wioski.

Po tych słowach ojciec odwrócił się do mnie plecami i odszedł. Ja tylko stałam i patrzyłam. Nie mogłam się otrząsnąć z szoku. Żeby mój własny ojciec oddał mnie przestępcom? Wiem, że mnie nie kochał, ale w końcu byłam jego córką! Byłam tak zszokowana, że nie zauważyłam zbliżających się do mnie postaci.

- Chodź z nami. - powiedział ten z metalowym ogonem i skierował się w stronę wyjścia. Za nim poszedł ten drugi. A ja nie mając innego wyboru poszłam za nimi. Nikt nas nie zatrzymał.

Czułam jak w moim gardle rośnie wielka gula. W końcu to przestępcy rangi S. Wyszliśmy z budynku i skierowaliśmy się ku wyjściu z wioski. Nikt z nas się nie odzywał. Szliśmy tak kawałek, aż nagle ta dwójka się zatrzymała i spojrzała się na mnie. Patrzyliśmy chwilę tak na siebie, aż zebrałam odwagę i odezwałam się:

- Yyy... Przepraszam, ale co macie zamiar ze mną zrobić? I czy naprawdę macie zamiar zostawić ludzi z wioski przy życiu?

Na moje słowa wyższy wybuchnął śmiechem i po chwili odpowiedział:

- Co do twojego drugiego pytania odpowiem ci tak. Sztuka to wybuch, un!

I jak na potwierdzenie tych słów od strony wioski usłyszałam okropny huk.

...............................................................................................................................................

Wiem, wiem. Krótki rozdział, ale taki go napisałam i nie chciałam go już zmieniać, bo zaczęłam pisać już 3 i musiałabym wiele zmieniać. Obiecuję, że następny będzie już dłuższy.
Mam nadzieję, że się Wam podobał.
Jeśli były jakieś błędy to z góry przepraszam, ale nie mam ochoty na bawienie się z betą. Proszę mnie o tym powiadomić to je poprawię. Dziękuję za uwagę :)